Στη δυτική πλευρά της Ακρόπολης, στο μέσο της απόστασης μεταξύ του λόφου των Μουσών (Φιλοπάππου) και του λόφου των Νυμφών (Αστεροσκοπείο), βρίσκεται το πλάτωμα της Πνύκας. Χάρη στη μορφολογία και την έκτασή του επιλέχθηκε στην Αρχαία Αθήνα ως τόπος συγκέντρωσης των πολιτών, ως Έδρα της Εκκλησίας του Δήμου.

Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές η λειτουργία του χώρου χρονολογείται στο τέλος του 6ου αιώνα, την εποχή των μεταρρυθμίσεων του Κλεισθένη (508 π.Χ.). Αν και τότε η χρήση του χώρου ήταν μάλλον περιστασιακή. Έτσι εξηγούνται και τα ανύπαρκτα αρχαιολογικά ευρήματα. Τα πρώτα ευρήματα ανάγονται στον 5ο αιώνα π.Χ..

Η Πνύκα, εκτός από την ιστορική αξία που έχει ως αρχαιολογικός χώρος, έχει και μια άλλη εξαιρετικά σημαντική ιστορική καταγραφή. Είναι ο χώρος στον οποίο ξεκίνησε η μετάβαση από τον Πολυθεϊσμό… στον Χριστιανισμό. Στην Καινή Διαθήκη (Πράξεις των Αποστόλων) αναφέρεται η ομιλία του Αποστόλου Παύλου προς τους Αθηναίους στην Πνύκα το 51 μ.Χ., κατά την οποία προσηλύτισε στη νέα θρησκεία που δίδασκε τον μετέπειτα επίσκοπο της πόλης, τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, και τη Δάμαρι, την πρώτη Αθηναία που πίστεψε στο Χριστιανισμό και αργότερα μαρτύρησε για την πίστη της.