Από τη μακρινή εποχή των αρχαίων παγανιστικών τελετών, μέσα από αιώνες προλήψεων, φανατισμού και ειδωλολατρίας, οι ζωές των Ελλήνων ήταν πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνυφασμένες με τη Θρησκεία. Ανεξάρτητα με το αν οι Θεοί που λάτρευαν ήταν λίγοι ή πολλοί ή ακόμα αν ήταν Θεοί υποχθόνιοι ή Θεοί ηρωικοί, οι Αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν σε μια Υπέρτατη Θεία Δύναμη. Ο Χριστιανισμός βρήκε εύφορο έδαφος σε αυτή τη θεμελιώδη ανάγκη του «πιστεύειν», εδραιώθηκε, και σύντομα έγινε το θεμέλιο της καθημερινής ζωής τους. Τρανή απόδειξη τούτου, ο εντυπωσιακός αριθμός εκκλησιών που κτίστηκαν στην Ελλάδα και φυσικά στην Αττική, εκκλησίες που με το πέρασμα των αιώνων έγιναν μνημεία που αξίζει να επισκεφθείτε.
Η διάδοση του Χριστιανισμού στην Αθήνα ξεκίνησε την εποχή που έζησε ο Απόστολος Παύλος (1ος αιώνας μ.Χ). Είναι οι εποχή που εγκαθιδρύονται πολλοί τόποι λατρείας της νέας θρησκείας, τόποι αρχικά μυστικοί και αργότερα, κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ φανεροί, όταν δηλαδή ο Χριστιανισμός γίνεται η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά την περίοδο αυτή πολλοί αρχαίοι ναοί μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες. Από τον 5ο αιώνα και μετά, νέες εκκλησίες με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό της Βασιλικής, χτίζονται παντού. Ερείπια τέτοιων αρχαίων εκκλησιών υπάρχουν σε πολλές περιοχές της Αττικής.
Πάντως, οι περισσότερες εκκλησίες και μοναστήρια της βυζαντινής περιόδου, κτίζονται την εποχή μεταξύ του τέλους του Μεσαίωνα και των αρχών της Αναγέννησης. Η Καπνικαρέα, οι Άγιοι Θεόδωροι, ο Άγιος Ελευθέριος, η Παντάνασσα, οι Άγιοι Ασώματοι και ο Άγιος Νικόλαος Ραγκαβάς στο κέντρο της Αθήνας και η Μονή Δαφνίου, η Μονή Καισαριανής και η Μονή Αστερίου είναι τέτοια κτίσματα και στέκονται ως σήμερα περήφανα και άτρωτα στο χρόνο.