Αλυκές Αναβύσσου

Παίρνοντας τον δρόμο από την πόλη της Αναβύσσου για τη θάλασσα, μια τεράστια έκταση γης υπάρχει ακόμη εκεί για να μας θυμίζει ότι ο τόπος αυτός έβγαζε κάποτε το καλύτερο αλάτι της Ελλάδας. Είναι οι Αλυκές της Αναβύσσου. Μια γη που η κοντινή θάλασσα, το έδαφός της και ο αέρας που πέρναγε από πάνω την έκαναν τον καλύτερο τόπο για να φτιάχνεται το κάτασπρο χρυσάφι της θάλασσας. Οι χαρτογράφοι, ήδη από το 1520, είχαν μιλήσει για το αλάτι που έβγαζαν οι άνθρωποι στον τόπο αυτόν. Στην αρχή πρωτόγονα. Μετά φτιάχτηκαν τα κανάλια που έφερναν χειμώνα το νερό στους λάκκους και τις δεξαμενές, τις «θερμάστρες» και τις «τροφούς» και που το καλοκαιράκι το έκαναν να μεταμορφώνεται σε μεγάλους λευκούς κρυστάλλους, το αλάτι.
Η λειτουργία της περίφημης περιοχής των Αλυκών αποτελούσε στα σύγχρονα χρόνια μια σταθερή διαδικασία συγκομιδής αλατιού. Μία διαδικασία που θα προσέφερε και στις αρχές του 20ού αιώνα τη βασική μορφή εργασίας των προσφύγων από την Παλαιά Φώκαια της Μικράς Ασίας που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μετά τον διωγμό από τις πατρίδες της Μικρασίας και της Ανατολίας. Οι αλυκές Αναβύσσου λειτούργησαν σταθερά μέχρι το 1968. Έκτοτε ο χώρος περιμένει την τελική χρήση του, χρησιμοποιούμενος για αρκετά χρόνια ως χώρος επίδειξης αερομοντελιστών. Εξακολουθεί να παρουσιάζει χαρακτηριστικά υγρότοπου.