Αρχιτεκτονική

Η Αθήνα του σήμερα, σε τίποτα δε θυμίζει την Αθήνα του 19ου αιώνα, τη βασανισμένη εκείνη πόλη που έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους το 1838 και που τα γεωγραφικά της όρια μόλις και μετά βίας έφταναν ως εκεί που σήμερα είναι το κέντρο της πόλης!

Καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι χωματόδρομοι γίνονταν μοντέρνες λεωφόροι, η πόλη περνούσε μέσα από Οβιδιακές μεταμορφώσεις. Βομβαρδίστηκε και ανοικοδομήθηκε ξανά και ξανά. Πληγώθηκε από τις οπλές του Ιππικού των Οθωμανών, την μπότα των σιδερόφρακτων Γερμανών, τα τανκς της Χούντας των συνταγματαρχών. Έζησε κατοχή και λευτεριά, αίμα και φωτιά, ισοπεδώθηκε και ξαναγεννήθηκε, μα στο τέλος πάντα νικούσε. Ποτέ της δεν υποδουλώθηκε για πολύ, γιατί γνώριζε μέσα της ότι είναι λίκνο της δημοκρατίας, γενέτειρα της φιλοσοφίας, που ενσωμάτωνε μέσα της αξίες που έβαλαν τα θεμέλια του δυτικού κόσμου.

Όσο περιπλανιέστε στα σοκάκια, τα πάρκα, τις πλατείες και τους δρόμους της, παρατηρείστε γύρω σας, τους φαινομενικά τρελούς συνδυασμούς διαφορετικών αρχιτεκτονικών γραμμών, αγγίξτε με τα δάκτυλα σας και ψηλαφίστε τα σημάδια των καρφιών, που ενώ σταύρωναν και ξανασταύρωναν αυτήν την πόλη, εκείνη πεισματικά ανασταίνονταν. Τότε μόνο θα καταλάβετε το θαύμα. Είναι γιατί η πόλη έχει δικιά της συνείδηση, περήφανους κατοίκους, είναι γιατί τελικά η Ιστορία δικαιώνει εκείνους που αγαπάει.