Ο Δήμος Λυκόβρυσης – Πεύκης που ανήκει στο βόρειο τομέα Αττικής, συστάθηκε το 2010 με την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης και προέκυψε από τη συνένωση των δύο πρώην ανεξάρτητων δήμων Πεύκης και Λυκόβρυσης. Ο ενιαίος δήμος απαριθμεί 31.000 κατοίκους. Ο Δήμος Πεύκης, κατά την αρχαιότητα, εντασσόταν στο Δήμο Αθμονέων και οι κάτοικοί του ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αγγειοπλαστική. Στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η Πεύκη υπήρχαν βοσκότοποι.

Λέγεται ότι από την περιοχή πέρασαν οι οπαδοί του Κλεισθένη, πηγαίνοντας στην Αθήνα, για να καταλύσουν την τυραννίδα των Πεισιστρατιδών. Οι απόγονοι του Θεόδωρου Μαγκαφά, έπαρχου της Μικράς Ασίας την εποχή του Βυζαντίου, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Πεύκης το 16ο αιώνα και πιθανολογείται ότι το όνομα Μαγκουφάνα, με το οποίο ήταν γνωστή η Πεύκη μέχρι το 1960, είναι παραφθορά του ονόματός του. Ήταν ένας από τους μικρότερους σε έκταση δήμους και αποτελούσε συνοικισμό του Αμαρουσίου. Το 1950 προσδιορίστηκε ως κοινότητα και το 1982 έγινε ανεξάρτητος δήμος. Χωρίστηκε σε δύο τμήματα, την Άνω και την Κάτω Πεύκη, και είναι περιοχή καθαρά οικιστικού χαρακτήρα.

Διαθέτει μεγάλα άλση και πολλούς χώρους πρασίνου, ενώ στα όριά του είναι εγκατεστημένο και το πρότυπο Ηλιακό Χωριό που οικοδομήθηκε το 1989 και παραδόθηκε σε δικαιούχους του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας. Η Λυκόβρυση τοποθετείται στα περίχωρα της Κηφισιάς, στις ανατολικές όχθες του Κηφισού ποταμού και καθίσταται προσβάσιμη από την Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, στο τμήμα της οποίας εκτείνεται η βιομηχανική ζώνη της περιοχής. Αρχικά αποκαλούταν Γλυκόβρυση, όπως αναφέρεται και σε χάρτη του 1924.

Η λαϊκή παράδοση αναφέρει πως στο ναό της Αγίας Βαρβάρας υπήρχε ένας μεγάλος πλάτανος, από τον κορμό του οποίου πήγαζε νερό και εκεί ξεδιψούσαν λύκοι και τσακάλια και έτσι προέκυψε η ονομασία Λυκόβρυση. Οι πρώτες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, στις αρχές του 20ού αιώνα, κατάγονταν από την Άνδρο και τη Νάξο, αλλά το μεγαλύτερο πληθυσμιακό κύμα ήταν πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που κατέφθασε το 1922. O οικισμός της Γλυκόβρυσης αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη κοινότητα το 1949 με το όνομα Λυκόβρυση και το 1994 η μικρή πόλη κηρύχθηκε επίσημα Δήμος Λυκόβρυσης της Νομαρχίας Αθηνών.

Το κέντρο της περιοχής τοποθετείται στη μικρή πεδιάδα που περιβάλλεται από τον Κηφισό, τον Πράσινο Λόφο Ηρακλείου και τα άγρια εδάφη του Πεντελικού, σε υψόμετρο 200 μ. με θέα την Πάρνηθα στα δυτικά και την Πεντέλη στα ανατολικά. Είναι περιοχή προικισμένη με πράσινο και πλούσια εδάφη σε υδάτινους πόρους. Παραμένει μία σχετικά αραιοκατοικημένη περιοχή, με περιορισμένο πολεοδομικό και ρυμοτομικό σχέδιο.