Μονή Καισαριανής – Φύση και πίστη

Δεν είναι απαραίτητο να έλθετε εδώ για προσκύνημα. Η ομορφιά του μοναστηριού της Καισαριανής που φωλιάζει στις πράσινες πλαγιές του Υμηττού είναι από μόνη της ένα κίνητρο για να οδηγήσετε τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στη μονή. Ένα από τα δύο πανάρχαια ποτάμια της Αθήνας, ο Ιλισός, έχει την κοίτη του σε ένα λόφο πάνω από τη πετρόκτιστη μονή του 11ου αιώνα που στέκεται πάνω στα ερείπια δύο αρχαίων ναών, ενός ρωμαϊκού και ενός ελληνικού. Τέσσερις κολώνες του αρχαίου ναού στηρίζουν σήμερα τον τρούλο της εκκλησίας της.

Η Μονή Καισαριανής δεν ήταν μόνο θρησκευτικό, αλλά και πνευματικό κέντρο και διέθετε μια φημισμένη βιβλιοθήκη με κειμήλια από βιβλιοθήκες της αρχαιότητας. Κατά την πολιορκία της Αθήνας από τους Τούρκους όσα χειρόγραφα είχαν απομείνει, μεταφέρθηκαν στην Aκρόπολη και έγιναν προσάναμμα για τα όπλα της εποχής.

Στον ανατολικό τοίχο του περιβόλου υπάρχει μια πηγή με δροσερό νερό πηγής που αναβλύζει από το στόμα ενός μαρμάρινου κριαριού. Ακόμα και σήμερα μπορεί να δείτε κόσμο να έρχεται και να παίρνει νερό από την πηγή που από την αρχαιότητα λεγόταν ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Μπορείτε να ξαποστάσετε στο δροσερό περίβολο του μοναστηριού ή να περπατήσετε σε ένα από τα όμορφα μονοπάτια πεζοπορίας στο βουνό.

Η Μονή Καισαριανής βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο του Υμηττού, πάνω από την Καισαριανή (υψόμετρο περίπου 350 μέτρα) και είναι αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου. Θεωρείται πως οικοδομήθηκε στα τέλη του 11ου αιώνα και πρόκειται για σταυροειδή εγγεγραμμένο ναό (ημισύνθετος, τετρακιόνιος).

Αργότερα, κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας χτίστηκε και το παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου το οποίο προσαρτήθηκε ως νάρθηκας. Μπαίνοντας στο εσωτερικό της μονής θα θαυμάσετε τις σωζόμενες αγιογραφίες (17ος και 18ος αιώνας) και στα νότια του παρεκκλησιού, το λουτρώνα ο οποίος διατηρείται ακόμα από τη βυζαντινή εποχή.

Τα υπόλοιπα σωζόμενα κτίσματα ανάγονται στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Λίγο βορειότερα της μονής θα συναντήσετε την πηγή Καλοπούλα, γνωστή ήδη από τους αρχαίους χρόνους (Κύλλου Πέρα) αλλά και αυτή της Κριοκεφαλής και του Αγιάσματος.